Kurabiye canavarı masalı
Günlerden bir gün bayanın biri havalimanında, uçağını bekliyordu. Bayan beklemekten oldukça sıkılmıştı, lakin uçağının kalkmasına baya bir müddet vardı. Beklerken havalimanın marketinde kitap ve bir kutu kurabiye satın alıp, kitabını okurken kurabiyeleri atıştırmak için oturacak bir yer buldu.
Kitaba o kadar kapılmıştı ki, yanına oturan adamı fark etmemişti bile. O esnada yanında ki adamın kurabiyeleri müsaade almadan yediğini fark etti.
Kadın bu durumu görmezden gelip kitabını okumaya devam etti, lakin her fırsatta saate bakıp, bir an evvel uçağına binip gitmek istiyordu. Kurabiye hırsızı kurabiyeleri yavaş, yavaş yerken bayan görmezden gelmeye devam ediyordu.
Bir mühletten sonra bayan artık öfkelenip, kendi kendisine:
“Dua etsin ki, insanlığımı kaybetmedim! Her daim öfkemi tüm kurallar altında denetim altına almamı ailem vaktinde bana öğretti, yoksa burada bu adamı rezil ederdim!”
Bu kanıları düşünürken bayan, kurabiye paketinde son bir adet kurabiye kalmıştı ve bayan kurabiye hırsızın artık ne yapacağını merakla bekliyordu.
Devekuşu ve aslan masalı
Evvel vakit içinde, kalbur saman içinde dağların gerisindeki bir ormanda güçlü mü güçlü bir Aslan yaşarmış. Bu Aslan herkes tarafından yenilmez olarak bilinen, herkese kelamı geçen bir Aslanmış. Onu kim görürse direkt olarak saklanır, canını kurtarmaya çalışırmış.
Yine bir gün Aslan ormanda geziyormuş. Karnı tok, muhabbet edecek birilerini arıyormuş. Emeli kimseyi avlamak değilmiş. Onu gören bir Deve Kuşu endişeden ne yapacağını bilememiş. Canını kurtarmak için tahlil ararken kendini saklamakla yetinmeye karar vermiş. Sonra etrafta bir şey bulamayınca kumun içine saklanayım demiş.
Sonra yavaştan kazmaya başlamış. Birinci olarak başını kuma gömmüş. Bir de ne görsün başını sokunca Aslanı görmüyor. O halde onun da görmeyeceğini zannetmiş. Bu yüzden başını gömmekle yetinmiş.
Sonra Aslan deve kuşunun yanına gelmiş. Ne yaptığını anlamaya çalışsa da mana verememiş. Etrafında iki çeşit döndükten sonra onunla sohbet etmek istemiş. Aslında karnı tokmuş canı onu avlamak istemiyormuş. Gerisine geçip dürttüğü anda Deve Kuşu kaygıdan tekme atmış birden.
Aslan bu tekme karşısında bayılmış yere düşmüş. Deve Kuşu neye tekme attığını anlamak için çabucak başını kumdan çıkarmış. Yerde yatan güçlü Aslanı görünce birden gaza gelmiş. Aslanın öldüğünü sanmış. Çabucak gidip arkadaşlarını çağırmış. Tüm hayvanlar Aslanın etrafına toplanmış. Deve Kuşu anlatıyormuş. Bana sataşınca bende ağzının hissesini vermek istedim. Yerden yere sürükledim usulünde laflar ediyormuş.
Diğer hayvanlarda deve kuşunu tebrik edip onun yerinde olmak istemişler. Bende olsaydım bu türlü yapardım diyen hayvanlar çokmuş. Birden Aslan kendine gelmeye başlamış. Etrafında Aslanın kımıldadığını gören hayvanlar geri çekilmeye başlamışlar. Tabi deve kuşunun ardı dönük olduğundan haberi yokmuş. Birden kükremeye başlamış. Tüm hayvanlar kaygıdan ne yapacağını bilememiş. Kaçışmaya başlamışlar. Karnı tok olan Aslan ise sakince uzaklaşmış oradan.
Kıymetli tuz masalı
Bir varmış bir yokmuş, önce vakit içinde kalbur saman içinde bir padişah yaşarmış. Bu padişah epeyce varlıklı, varlıklı, tıpkı vakitte da heybetliymiş. Yeri göğü inleten askerleriyle ve altından saraylarıyla herkes tarafından bilinen ve korkulan biriymiş. Böylesine güçlü ve heybetli olmasının yanı sıra tıpkı vakitte da kendine hayran biriymiş. Bir gün hayatta en çok kıymet verdiği varlıkları olan çocuklarını odasına davet etmiş ve onlara şahane bir ziyafet hazırlatmış. Yemeğin ortasında kızlarına sorular sormaya başlamış ve kızlarının kendini ne kadar sevdiğini onlardan da duymak istemiş. Bunun üzerine Padişah sormaya başlamış:
– “Güzeller hoşu kızlarım, siz benim bu dünyadaki en pahalı varlıklarımsınız. Saraylarım, ordularım, vezirlerim ve daha birçok malım var fakat benim için en değerli olan sizlersiniz. Pekala söyleyin bakalım, siz beni ne kadar seviyorsunuz?”
Bu soruyu duyar duymaz Padişahın en büyük ve en uyanık kızı fırlamış ayağa ve padişahı dünyalar kadar sevdiğini söylemiş. Padişahın ortanca kızıysa babasını kucak kadar sevdiğini söylemiş. En son sıra, en küçük kıza gelmiş. Küçük kız babasına onu kıymetli tuz kadar sevdiğini söylemiş. Bunu duyan padişah mecnuna dönmüş ve bağırarak şu kelamları söylemiş:
– “Nankör kız, sana dünyaları verdim ve sen beni tuz kadar mı seviyorsun? Muhafızlar! Derhal şunu zindanlara atın ve aklı başına gelinceye kadar orada bırakın.”
Padişahın buyruğu üzerine muhafızlar küçük kızı zindana atmışlar. Kızı zindana atmışlar atmaya lakin saraydaki kimsenin gönlü bu duruma razı olmamış. Bu durumdan çok etkilenen muhafızlardan birisi gizlice kızın kaçmasına yardım etmiş ve kız uzun bir seyahate çıkmış. Vardığı köylerden birinde çok varlıklı bir adam onu köle olarak almış. Ortadan yıllar geçmiş ve padişahın küçük kızı büyümüş. Kız artık hoşluğuyla dünyalara nam salmaya başlamış. Yüzünü gören herkes onun hoşluğuna hayran kalıyormuş. Vakit geçmiş ve öbür bir padişahla evlenmiş. Lakin hala aklı babasının kendisine yaptıklarındaymış. Bunun üzerine babasına haber verilmesini istemiş ve babasını akşam yemeğine davet ettirmiş. Padişah, tüm askerleri ve vezirleriyle birlikte akşam yemeğine gelmiş. Fakat yemeklerin hiçbirinde tuz yokmuş. Padişah o akşam aç kalmış ve bir anda kız ayağa fırlayarak şu kelamları söylemiş:
– “Gördünüz mü işte? Değerli Tuz olmadan hiçbir şeyin tadı yok. Siz tuzu küçümsediniz ve size olan sevgimin az olduğunu düşündünüz. Lakin birtakım şeyler göründüğünden daha büyük bir değere sahip olabilirler. Ben sizin yıllar evvel zindana attırdığınız kızınızım.”
Padişah bu kelamlardan ders almış ve tuzun aslında ne kadar değerli olduğunu fark etmiş. Daha sonra ayağa fırlamış ve koşarak kızına sarılmış. O günden sonra onlar memnun mesut yaşayıp gitmişler.
